تقریبا هر زن ایرانی با هر سنی، از 18 تا 90، آرزو داره مدل بشه.

نه همه. اما بیشتر ایرانی ها مخصوصا در خارج این ارزو رو دارن.

پیرزن 60 ساله رفته دنبال مدلینگ. دختر 35 ساله دنبال مدلینگ. حتی در گوشه یک ده رندوم در یک شهر رندوم.

هر مرد ایرانی دنبال دیده شدنه به هر نحوی که بتونه.

باشگاه، پادکست، مزاحمت، شوخی های ریز، اسالت، استاکینگ، هر کاری که هم زمان که باعث میشه خودش رو نشون بده اما هم زمان غرور کاذب ساختگی مامان پزش زیر سوال نره.

وضع روحی روانی ایرانی ها اینقدر بد هست و در طول این سالها اینقدر ایرانی احمق دیدم که گاهی از خودم میپرسم چه طوری من این ها رو چه در ایران چه در خارج اصلا در حدی حساب کردم که باهاشون دوست بشم یا به حرف هاشون علاقمند بشن.

متاسفانه مردم اون جامعه پر از عقده و حقارتند. مخصوصا مردم بالای 40 سال. به ندرت ادم نرمال و سالم دیده میشه.

مردها همه مجرد، افسرده، بدبخت. همه هنوز در لفافه حرف می زنن، هنوز زیرپوستی جوک های مسخره و به نخور و پر از توهین و سکسیست و ریسیستشون رو میگن و انتظار دارن دختر گیرشون بیاد.

همه هنوز دنبال مدرک گرفتن، هنوز دنبال سرتیفیکیت گرفتن، هنوز دنبال اینن که یک نسخه ای که از بچگی مامانی بهشون گفته رو به همه جا اپلای کنن. هیچ شناختی مطلقا از جاهایی که توش زندگی کردن ندارن.

هنوز دنبال تحقیر و خرد کردن بقیه ن.

این همه عقده. وقتی نتونی تو چهل پنجاه سالگی سالم و نرمال باشی و هنوز عقده داشته باشی، واقعا کی میخوای ادم بشی؟!

وقتی ادم اپشنی نداره و دور و بریاش احمق هستن طبیعیه که ایرانیای خارج هم به چشمش عادی به نظر میرسن.

اما وقتی میری بین ادم های باکیفیت کار و زندگی میکنی میفهمی هم وطنهات چه قدر بیچاره ن.

واقعا دل ادم می سوزه.

نسل ایرانی ها چه در ایران چه در خارج قرار نیست عوض بشه.

قراره احمق باشن و احمق زندگی کنن و احمق بمیرن.

مردم ترسوی ضعیف کش بدون جربزه و بدون خلاقیت.

حتی اگه 30 سال خارج از ایران زندگی کنن باز دنبال ازار و اذیت و مچ گرفتن هستن.

بیخود نیست هیچ وقت در جامعه مقصد حل نمیشن.